«بی سرنوشتی»؛ این آخرین کلمه ای است که در رمان «بیکران تنهایی» آمده. کلمه ای که معلم این رمان، بعد از سال ها خون دل خوردن برای عنوان کتابش برگزیده است. به راستی خوشبختی و راه های رسیدن به آن چیست؟ مال و ثروت؟ قدرت؟ فعالیت سیاسی؟ کار فرهنگی؟ تحصیل و تدریس؟ و یا عشق؟ چه کسی می تواند بگوید هر کدام از این راه ها می تواند ما را به سرنوشتی که رویایش را در سر می پرورانیم، سوق دهد؟